Przemoc w rodzinie niszczy życie większej liczby osób, niż wszystkie choroby genetyczne razem wzięte. Bycie świadkiem aktów przemocy jest tak samo szkodliwe dla dziecka, jak gdyby ono samo było bite.
- 21% dzisiejszej młodzieży doświadczyło w okresie dorastania przemocy fizycznej ze strony swoich rodziców
- 6% doświadczyło brutalnych aktów przemocy ze strony swoich rodziców
- 8% było świadkami aktów przemocy między rodzicami
W 2012 r. policja otrzymała 2557 zgłoszeń o przemocy w rodzinie, zgodnie z definicją w kodeksie karnym paragraf 219. Ministerstwo Sprawiedliwości i Bezpieczeństwa Publicznego szacuje, że zgłoszenia te stanowią około 1/4 zdarzeń faktycznie występujących.
W tym samym roku 1929 kobiet, 117 mężczyzn i 1763 dzieci nocowało w centrum kryzysowym.
Czym jest przemoc?
Przemoc można zdefiniować jako każdy rodzaj fizycznego aktu powodującego obrażenia lub kontrolującego inną osobę, na przykład uderzenie, kopnięcie, szarpanie za włosy, użycie broni itd. Przemoc psychiczna to każdy przypadek użycia słów, głosu, działania lub zaniechania działania, który kontroluje, rani lub w inny sposób krzywdzi drugą osobę. Każdy akt fizycznej przemocy jest równocześnie psychicznym znęcaniem się.
Badania wykazują, że przypadek bycia świadkiem, usłyszenia lub świadomości, że inna osoba jest narażona na przemoc, jest tak samo szkodliwy dla dziecka, jak gdyby ono samo doświadczało bicia. Strach, niepewność i poczucie krzywdy mogą być równie wielkie. Wiemy również, że przemoc psychiczna, taka jak groźby, obraźliwe słowa i zachowania, postrzegana jest jako szkodliwa na równi z przemocą fizyczną.
Stosowanie przemocy wobec innych jest w Norwegii zabronione. Określają to art. 218-219 Kodeksu karnego oraz Ustawa o prawach dziecka, § 30, ustęp 3.
Kto bije?
Przemoc występuje we wszystkich warstwach społecznych, niezależnie od wykształcenia i pracy. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni stosują przemoc, ale statystycznie rzecz biorąc, więcej jest przypadków stosowania przemocy przez mężczyzn, zwłaszcza brutalnych aktów przemocy fizycznej. Około połowa tych, którzy biją swoich małżonków, bije również swoje dzieci. Osoba, która bije, często była również sama bita będąc dzieckiem.
Istnieje związek między złymi warunkami życia, a przemocą ze strony partnera. Bycie świadkiem przemocy między rodzicami to przemoc psychiczna wobec dziecka i tak samo szkodliwa dla dziecka, jak gdyby ono samo było narażone na brutalną przemoc. Matka jest bardziej narażona na przemoc ze strony ojca niż odwrotnie. Przemoc w rodzinie narasta, gdy rodzina dotknięta jest innymi problemami, takimi jak bezrobocie, złe zdrowie i traumy. Wiele aktów przemocy dokonywanych jest w stanie nietrzeźwości. Przemoc w rodzinie (określana również jako przemoc w bliskich relacjach) obejmuje przemoc fizyczną i psychiczną oraz groźby występujące wśród członków rodziny i dzieci, które są świadkami tej przemocy. Przemoc w rodzinie podlega karze zgodnie z norweskim prawem.
Różne formy przemocy:
- Fizyczna (ciosy, kopnięcie, popychanie, zamykanie, izolowanie, atak różnymi przedmiotami, duszenie i podobne)
- Seksualna (wykorzystywanie seksualne lub groźby wykorzystywania seksualnego)
- Materialna (rozbijanie, niszczenie i rzucanie przedmiotów, uderzenia w ściany i drzwi itd.)
- Psychiczna (użycie słów i głosu, które kontrolują, ranią, poniżają itd.)
- Ekonomiczna (jednemu z partnerów odmawia się kontroli nad własnymi lub wspólnymi finansami)
- Społeczna (izolacja społeczna, wykluczenie, ograniczona swoboda poruszania się)
- Ukryta (przemoc „wisząca w powietrzu”, specyficzna atmosfera przed lub po epizodzie przemocy)
- Przemoc w celu wychowania (kara fizyczna i psychiczna jako element wychowania w celu zmiany zachowania dzieci i nastolatków)
Miej odwagę okazać troskę!
Często trudno jest stwierdzić, czy dziecko jest narażone na przemoc. Możemy myśleć, że coś jest nie tak, ale nie uwierzymy, że dziecko może być narażone na przemoc. Dzieci są bardzo lojalne i boją się zdemaskować swoich rodziców. Często będą zaprzeczać, że w domu dzieje się coś złego. Dlatego też przemoc domowa jest tak często dobrze utrzymaną tajemnicą. Z przemocą wiąże się wiele lęku. Dzieci narażone na przemoc często nie mają odwagi mówić o tym, czego doświadczają, ponieważ boją się, że może być jeszcze gorzej. Mogą być również zmuszane groźbami do milczenia, by nie mówiły, co się dzieje. Dodatkowo często dzieci czują się winne przemocy, co może jeszcze bardziej utrudniać zwierzenie się komuś.
Jeśli podejrzewasz, że dziecko jest narażone na przemoc, ważne jest, abyś skontaktował(-a) się z Urzędem ds. ochrony praw dziecka lub policją. Pamiętaj, że podejrzenie wystarczy, aby zgłosić troskę o dobro dziecka. Nie potrzebujesz dowodu ani pewności.
Jeśli potrzebujesz kogoś, by porozmawiać o Twoich wątpliwościach i dalszych działaniach skontaktuj się z naszymi doradcami.
Ten artykuł jest częścią naszej kampanii Przeciwko przemocy w rodzinie.